Θυμάμαι…

Θυμάμαι την αγκαλιά της μητέρας μου, άρωμα από ζύμη και ζάχαρη…θυμάμαι να νιώθω πως ο κόσμος μπροστά μου δε θα είναι παρά μια ατελείωτη μητρική αγκαλιά…
Θυμάμαι πως κάποτε παίζαμε με τους γονείς μας, τότε που το καλοκαίρι ήταν παντοτινό, τότε που δεν έκρυβα την ηλικία μου…ένα παιδί δε φοβάται να μεγαλώσει…έτσι κι εγώ…
Θύμησες κρυμμένες σε γεύσεις και αρώματα…μια στιγμή χρειάζεται για να ξεδιπλωθεί μπροστά σου ο κόσμος ολάκαιρος…Το πιο γλυκόξινο ταξίδι είναι το ταξίδι στο πρώτα, στα παιδικά μας χρόνια…Σαν τη σπιτική λεμονάδα που υπήρχε πάντα στο ψυγείο της γιαγιάς, να σβήνει τη δίψα μας για περιπέτεια, για ζωή…
…Όταν το αυγουστιάτικο αεράκι έστελνε το άρωμα του θυμαριού να μας χαιδεύει το ιδρωμένο μας μέτωπο και να χωθεί στην καρδιά μας…
Γεύσεις και αρώματα που ανασκαλεύουν μνήμες ίσαμε τώρα. Για να μην ξεχνάμε οτί κάποτε υπήρξαμε παιδιά…
Γιατί η μνήμη είναι ζωή. Και η ανάμνηση, το ρούχο που κατάσαρκα μας ζέσταινε μια νύχτα μοναξιάς…